De Nederlandse Tom Kouijzer (32) is pater Marist en werkt in Ierland. Twee jaar geleden is hij priester gewijd en nu woont en werkt hij in Dublin. Terwijl in Nederland de kerken gesloten waren en de eucharistie niet kon worden gevierd, waren ze ook in Ierland dicht. “De regering is heel voorzichtig,” vertelt Tom. “Er is sinds maart een hele strenge lockdown, waarbij mensen thuis moesten blijven, niet verder dan twee kilometer van de eigen woning mochten komen en alles dicht was. Nu is de exit strategie begonnen. Er zijn vijf fases van telkens drie weken. Het is een heel langzaam proces. En kerken moesten dicht blijven.”
Tom Kouijzer is pater Marist en werkt in Ierland. Twee jaar geleden is hij priester gewijd en nu woont en werkt hij in Dublin. Terwijl in Nederland de kerken gesloten waren en de eucharistie niet kon worden gevierd, waren ze ook in Ierland dicht.
Hij vertelt over zijn parochie in de South Inner City. “Dit is een echt volkse parochie in een volkse buurt, een wijk ook met best veel sociale uitdagingen, drugsproblematiek en gezinnen in moeilijke situaties. Tegelijkertijd is er in de parochie een grote groep mensen die daar niet mee te maken heeft. Het is behoorlijk gemixt.”
Het coronavirus brengt sommige mensen extra in de problemen. Tom: “Veel mensen zijn aangewezen op naastenliefde. Ze kwamen bijvoorbeeld wekelijks naar de Vincentius Vereniging voor bonnen waarmee ze eten kunnen krijgen. Dat is helemaal opgehouden sinds maart en deze mensen vallen nu tussen wal en schip. Het is schrijnend.” De paters maristen proberen te helpen waar ze kunnen. “We proberen de voedselbonnen te regelen en contact op te nemen met instanties. Je merkt dat mensen in de problemen komen, zeker naarmate dit langer duurt.”
“Je kunt de hele dag thuis zitten. Maar dat zou een behoorlijke misser zijn.”
Hij vertelt over zijn dagelijkse leven tijdens de lockdown en zegt: “Je moet jezelf opnieuw uitvinden. Ook als parochie in de zin dat we moeten proberen op andere manieren in contact te blijven met de mensen: ze opbellen, nieuwsbrieven rondbrengen, de kerk openstellen en een beetje rondlopen, want je kunt ook mensen op straat tegenkomen.” Mensen ouder dan zeventig jaar mochten langere tijd hun huis helemaal niet verlaten. “Ze zaten gevangen in hun eigen huis, wat zwaar is. We hebben geprobeerd af en toe iets door de brievenbus doen. Onderschat niet hoeveel goed dat kan doen bij mensen.”
“Er is in feite veel te doen, maar je moet heel creatief zijn om te zien wat nu wel mogelijk is. Je kunt de hele dag thuis zitten en daar heb je nu een goed excuus voor. Alleen zou dat een behoorlijke misser zijn, want dan mis je echt een belangrijke kans en ook je verantwoordelijkheid. We moeten onze verantwoordelijkheid juist nemen in dit soort tijden.”
